Φιλοσοφολογία κατεύθυνσης

Είναι περίεργο συναίσθημα, όταν θες να κάτσεις να γράψεις κάτι για σένα, το γυροφέρνεις συνεχώς στο μυαλό σου και τελικά, στην ύστατη στιγμή, δεν θυμάσαι πλέον τίποτα από αυτά που θα έλεγες. Ξεκινάς ανησυχώντας μη το μελάνι της πένας τελειώσει και στη συνέχεια, ξεπερνώντας αυτή τη σημαντικότατη σκέψη καταλήγεις να φιλολογείς, για το μελάνι της πένας φυσικά.

Όχι εσύ συγκεκριμένα βέβαια, στον εαυτό μου αναφέρομαι όλη αυτή την ώρα. Να τονίσω ότι αυτά που γράφω δεν περιέχουν κρυμμένα φιλοσοφικά μηνύματα και αναζητήσεις, τουλάχιστον όχι σκόπιμα και αν, κατά λάθος, έκανα αυτό το λάθος, συγχώρεσέ με. Επειδή όταν κάποιος με τις πράξεις του, ή σε χειρότερη περίπτωση με τα λόγια του, κατατάσσει τον εαυτό του στην εκλεκτή κάστα των φιλοσοφων-διανοουμενων-ανωτερων-διανοητικα-σωματικα-κοινωνικα-πολλα-ναρκωτικά ατόμων, τότε κινδυνεύει.
Ο κίνδυνος που διατρέχει αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος από την απόλυτη επιβράβευση, το ιερό δισκοπότηρο της διανόησης, την Αγία Ηλιθιότητα. Όταν οι πράξεις δεν συμβαδίζουν με τις θεωρίες, ο εκάστοτε φιλόσοφος μόνο ως ηλίθιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ή εναλλακτικά, αν όλα πάνε καλά, ως καλλιτέχνης.
Ο υποψιασμένος αναγνώστης ως τώρα θα έχει αρχίσει να αναζητά τα αίτια της μιζέριας του γράφοντος Μάταια όμως, καθώς και εγώ ο ίδιος δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Μπορεί να μου έφαγε κανένας "τέτοιος" καμιά γκόμενα, αν και αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Ίσως πάλι να ήθελα να γίνω μπαλαρίνα και, καθώς το φύλο μου και άλλα φυσικά χαρακτηριστικά το καθιστούν απαγορευμένο, ξεσπώ στους φίλους τους. Όπως και να έχει δεν ξέρω γιατί. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να γίνω μπαλαρίνα. Εσύ θες.