Ευχές για ένα φανταστικά υπέροχο μέλλον

Άντε και του χρόνου κουμπάρε

Δύο φορές γεννιέσαι στη ζωή σου πιστεύω. Μία χωρίς τη θέλησή σου (μάνα και πατέρα ακούτε;) και άλλη μια. Αν αυτό που μόλις έγραψα ισχύει, δεν το ξέρω, αλλά καλά είναι καμμιά φορά να λέμε και φιλοσοφίες για να το παίξουμε μάγκες. Ο μόνος κίνδυνος είναι να βγούμε μαλάκες, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κειμενάκι.
Εγώ πάντως τώρα δεν πατάω τα πλήκτρα του υπολογιστή άσκοπα. Απλώς δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Βέβαια εναλλακτικά θα μπορούσα, αντί να σπουδάζω αυτά τα τελευταία 5 και 1/2 χρόνια θα μπορούσα να κρατούσα τα λεφτά, να άνοιγα μία πρωτοπόρο εταιρία πληροφορικής και μέχρι τα 35 μου να χέζομαι στο τάληρο, να έχω 10 κινητά (1 για την οικογένεια, με το ανάλογα οικογενειακό πακέτο, 1 για τους φίλους μου, όσους θα είχαν απομείνει τουλάχιστον, 1 για την εταιρία σε ενδοεταιρικό πρόγραμμα, 1 για τους πελάτες με απεριόριστο δωρεάν χρόνο ομιλίας, 1 για την γκόμενα, η οποία έγινε απαραίτητη, αφού η γυναίκα μου μετά την 5η γέννα πατσόλεψε και άλλα 5 αναπληρωματικά σε περίπτωση αιφνιδιαστικής ανάγκης για υποχρεωτική στράτευση, πριν το 18ο έτος ηλικίας). Επίσης, θα υποχρέωνα τους εργαζόμενους στην επιχείρησή μου να τρώνε πάγια τέλη και να τα χέζουν σε χρυσάφι. Για να αποκτήσουν αυτή την ιδιότητα θα τους έστελνα σε ειδικά επιμορφωτικά προγράμματα με τον γνωστό γκουρού της Ιαπωνικής πλουτοκρατίας Ταχρεόνο Μετινόρα.

Απρόοπτη έκτακτη ανακοίνωση στην ανοητοματική
Φίλε αναγνώστη, καθώς βρήκα αυτό το θέμα συμπαθητικό, εύπεπτο και πλούσιο σε έλλειψη φιλοσοφικών αναζητήσεων θα συνεχίζω την ανάπτυξή του, μέχρι να βγάλει ο Κώλος κάλλους.

Και πράγματι, θα γινόμουν ένας εξαιρετικός στρατευμένος καλλιτέχνης-επιχειρηματίας (γιατί αν το χρήμα δεν είναι τέχνη, τότε γιατί η τέχνη να φέρνει χρήμα;), θα ήμουν παθιασμένος υπέρμαχος του σημαντικότερου οικονομικού συστήματος από την εποχή που η αμοιβάδα έβγαλε ποδάρια και κατέκτησε τον ουρανό, του Καπιταλισμού. Ως πολεμιστής εφάμμιλος του Leonidas (ελληνοαμερικάνος υπερήρωας, για τους ανίδεους), οπλισμένος με το χρυσό σπαθί μου, το κατασκευασμένο από την Sony (Ston)Ericsson και την υπογραφή του Yves-Saint Laurent, εξοπλισμένο με τεχνολογία WiFi για να παίζω και στο Playstation 32 μου, ευλογημένο από την επίσημη τράπεζα της Μονής Βαλτος-πεδιο-αντι-βίλλας (με το πιασάρικο μότο You can't lose with God on our Side), θα κατέσφαζα τους ύπουλους αντιπάλους του συστήματος.
Αυτούς τους αχρείους που βγαίνουν και κλείνουν τους δρόμους και δεν μπορούμε να πάμε να βγάλουμε λεφτά για τα υπέρτατα υπερπολυεθνικά αφεντικά μας. Αυτούς τους κοπρίτες που νομίζουν ότι το κράτος δεν είναι φίλος μας, γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι φίλος σου δεν είναι απλώς αυτός που τον πληρώνεις, αλλά αυτός που καταφέρνεις να του τα πάρεις μετά πίσω εις διπλούν. Αυτούς τους αλήτες που μιλάνε για κοινωνική ισότητα. Τι ισότητα ρε μεγάλε; Το ίδιο είμαστε εγώ με τα 4 εκατομμύρια ευρώ σε ομόλογα ελβετικών τραπεζών και εσύ με τα 700 ευρουλάκια σου το μήνα;
Και θα πέθαινα στο βαθιά 50 μου, έχοντας ξεπεράσει σε ηλικία όλους τους μακαρίτες συνεργάτες μου, ευτυχισμένος, από καρδιακό επεισόδιο λόγω συγκίνησης, μετά την εξαγορά της εταιρίας μου από τον πολυεθνικό γίγαντα "Μικρό-Μαλακό" -συγγνώμη αν δεν το κατάλαβες.
Α ρε κουμπάρε, μεγαλία που έχασα... Άντε και του χρόνου επιστήμονας.